Bernardino Cachafeiro Seara
Bernardino da Betarra

Bernardino Cachafeiro Seara naceu o 21 de maio de 1850 en Cerdedo, fillo de José Cachafeiro e María Seara Vidal. Desde moi novo, os seus pais enviárono á academia de música, onde comezou a desenvolver as súas habilidades musicais e a establecer relacións cos seus futuros cuñados, Constantino Paz Gil e Camilo Cadavid Monteagudo. Bernardino destacou como cornetinista, e anos despois, mestres como Francisco Cerdeira Gil e Manuel García aínda o consideraban un dos mellores músicos da rexión. 

Na época, Bernardino xa era coñecido en Cerdedo como Bernardino da Betarra por ter casado na parroquia de Campo Lameiro. El deixara Cerdedo cunha formación musical que lle permitiu fundar unha banda de música en Campo Lameiro, chamada A Lira de Campo Lameiro, coa axuda dun grupo de músicos que xa tocaban xuntos na rexión. 

O historiador Enrique Alvarellos refírese a Bernardino dúas veces na súa selección de bandas de Galicia. Na primeira, el reconstrúe a historia da banda de Campo Lameiro e destaca que Bernardino, músico da banda de Cerdedo, fundou a banda de Campo Lameiro en 1868 co nome de Lira. Na segunda, el refírese á banda de Cerdedo e destaca que Bernardino, un dos músicos orixinais da banda, casou con unha rapaza de Campo Lameiro en 1868 e fundou outra banda alí, que competía coa de Cerdedo, aínda que as relacións entre as dúas eran cordiais. 

Aínda que non podemos confirmar, as informacións que colleitamos suxiren que Bernardino formou A Lira de Campo Lameiro arredor de 1870. Con todo, el nunca se desvinculou completamente de Cerdedo e mantivo unha relación moi próxima tanto cos seus familiares como cos seus antigos compañeiros da Banda de Cerdedo. Bernardino era coñecido por ser un home afable e amigo da música, e as visitas á súa vila natal sempre remataban en cantigas ou presentacións musicais cos seus amigos na Ponte Baloutas, na saída de Cerdedo en dirección a Pontevedra pola antiga Nacional 541. 

Bernardino acabou sufrindo de cancro de larinxe, e moitos dos seus compañeiros músicos crían que a enfermidade era causada polo grande esforzo que el facía para producir certos sons, especialmente os picados, cando tocaba as polcas. Segundo eles, "Bernardino era capaz de tocar as polcas máis difíciles do mundo".