Nicolás García Fortes

Nicolás García Fotes, veciño de Cerdedo, naceu o 7 de decembro de 1938, fillo de Bernardino García e Celia Fortes e neto do músico José Benito. Mestre de profesión tocou o cornetín na banda que dirixía o seu avó durante tres anos, dende os 9 ata os 12 anos (1947-1950). Según indica Manuel Campos no libro As bandas de música de Cerdedo foi o rapaz máis novo que tocou nas bandas de Cerdedo.

Naquela época chegaban a pagar ás bandas polo número de músicos que ían tocando. Ao ser tan rapaz había moita xente que puña en dúbida as habilidades de Nicolás co cornetín chegando a facelo tocar el só para comprobar se realmente tocaba ou simplemente ía para que a banda fose máis numerosa.

Destacar tamén que formou parte da banda de música de Vilatuxe coincidindo co músico cerdedense Julio Durán Sieiro.

[...]

Nicolás García Fortes naceu o 7 de decembro de 1938. O seu pai era Bernardino, un fillo de Xosé Benito que non se adicou a música e a súa nai Celia Fortes Sueiro, tamén natural de Cerdedo. Tocou o cornetín entre os anos 1947 e 1950 mentres dirixía a banda o seu avó, é dicir, entre os 9 e os 12 anos de idade. Foi o rapaz máis novo que tocou nas bandas de Cerdedo, posto que non temos constancia de ningún outro músico posterior ao 1938 que o chegase a facer.

O ser neto do mestre reportáballe a Nicolás certas avantaxes. Por exemplo, cando ían tocar fora de Cerdedo, podía durmir nunha cama e non tiña que facelo na palleira, canda os outros músicos. Pero por outra banda, o feito de ser tan cativo e ademais parente do “xefe”, facía desconfiar a algúns das habilidades do rapaz. E non poucos en Cerdedo mostraban certas suspicacias en relación ao bo saber facer musical de Nicolás. Así, no seu primeiro pasarrúas por Cerdedo, os outros nenos da vila ían atrás del, para verificar se en verdade sopraba ou non no cornetín. E con máis malas intencións, en Serrapio houbo quen lle chegou a espetar a Xosé Benito: “Pero home, ti que nos traes? Rapaces ou músicos?”. A resposta do mestre non se fixo agardar: Xosé Benito lle pediu a Nicolás que fixese un solo de cornetín e o rapaz, esmerándose, salvou con certa seguridade a situación. Nesa ocasión, non dubidamos de que Xosé Benito puido fachendear ben de neto.

Non sucedeu o mesmo o día da festa do S. Xoán en Cerdedo: cando o cura, cumprindo coa vella tradición, comezou a botar moedas dende o balcón da reitoral, Nicolás escapouse co cornetín e o señor Xosé Benito tivo que andar atrás del para que fose tocar.

A relación entre avó e neto coma membro da banda aínda tería algúns outros episodios anecdóticos. Destacamos un que nos contou o propio Nicolás: “Con nove anos fun de padriño a un bautizo en Pedre. O cura Don Vecino non me quixo cobrar, dicíndome que xa lle pagaría cando gañase cartos. Así que cando cheguei a casa dixen: Abuelo, cando vaias tocar a Pedre non lle cobres ao cura, que aínda lle debo o bautizo.”

Nicolás exerceu o maxisterio ata a xubiación. Logo desta, tocaría 3 anos (1980-1983) a trompeta na Banda de Vilatuxe, coincidindo nela con outro músico cerdedense, Xulio Durán, que hai pouco que viña de retornar do seu longo periplo musical por terras venezolanas.